İLKÇAĞ FELSEFESİ

İLKÇAĞ
FELSEFESİ




M.Ö.
7. yüzyılın sonundan başlayıp, M. S. 2. yüzyıla dek süren dönemin
felsefesidir.


ilkçağ
felsefesi, mitolojiden ya da çoktanrılı dinden kopuş ve doğal
olayların yine doğal nedenlerle açıklanması gerektiği inancıyla
başlamıştır.


En seçkin
temsilcileri arasında Sokrates, Platon ve Aristoteles gibi büyük
filozofların bulunduğu ilkçağ felsefesinde, bilimle felsefe hep bir
arada olmuş, başlangıçta doğa felsefesi ön plandayken, sonlara doğru
pratik felsefe ağırlık kazanmıştır.









DÖNEMİN GENEL ÖZELLİKLERİ

• 
  
  
  İlk
  döneminde Yunan felsefesi hemen hemen bütünüyle dış doğaya,
  cisimlerin dünyasına yönelmiş olan bir doğa felsefesidir.
  
• 
  
  
  Bundan
  sonra insana karşı uyanan ilgi klasik dönemin geniş sistemlerine
  yol açmıştır. Bu sistemlerde Tanrı, insan ve doğa, bir düşünce
  bağlantısı içinde kavranmak istenmiştir.
  
• 
  
  
  Sistemli
  bağımsız ve kişiseldir
  
• 
  
  
  inanca
  ve sezgiye değil akla dayalıdır.
  
• 
  
  
  
  Mitolojiye çoktanrıcılığa tepkiyi dile getirir
  
• 
  
  
  
  Görünüşün,çokluğun,ilişkilerin,oluşların ardındaki değişmez
  olanı arar.Buna da birlik adını verirler.
  
• 
  
  
  
  Aristoteles’in kendi felsefesiyle okulunda gelişen ve biriken
  çok zengin bilgi kadrosu, tek tek bilimlerin bağımsızlığına her
  bilgi kolu üzerinde ayrıca çalışmalara yol açmıştır. Bundan
  sonra, her şeyi, bütün konuları içine almak isteyen bir sistem
  yerine: aralarında gittikçe ayrımlaşan bilimlerin bir karmaşası
  geçmiştir. Felsefe kendini bu bağlantıdan ayırmış, onun payına
  dünya ve hayat görüşleriyle ilgili genel sorunlarla uğraşmak
  düşmüştür.